Sala miejsko-historyczna - XX wiek

W pierwszej połowie XX wieku właścicielami Bodrogkerestur były wyjątkowe osoby, które odegrały znaczącą rolę nie tylko w życiu osady, ale także w życiu całego regioonu Tokaj-Hegyalja.

Kiedy hrabia Wolkeinstein Oszvald przeniosła się do osady w 1880 roku jako potomek rodziny Rakoczych, zbudował rezydencję u podnóża wzgórza Dereszla,októre jest obecnie domem dla osób starszych. Hrabia zaczął sprzedawać swoje kopalnie i posiadłości jeden po drugim na początku 1910 roku, a po tym, jak jego jedyny syn zmarł bohaterską śmiercią w I wojnie światowej w 1915 roku, przeniósł się z Bodrogkerestur i przeniósł swoje posiadłości do swoich spadkobierców, hrabiego Erno Szechenyi Wolkenstein i jego żony, urodzonego barona Maria Sennyey, którzy osiedli na stałe w Bodrogkerestur od 1920 roku.

Hrabia Erno Széchenyi, cesarz i szambelan królewski, był potomkiem rodziny Szechenyi, której pozwolono przyjąć imię Szechenyi Wolkeinstein w 1916 roku. W maju 1904 roku ożenił się z byłą damą dworu królowej Elżbiety, Marią Sennyey, która była o trzy lata młodsza od niego, w której znalazł wsparcie i duchowego towarzysza.

W czasie I wojny światowej na własny koszt założyli Szpital Czerwonego Krzyża w Satoraljaujhely, którego głową była hrabina, a później uruchomili także Kuchnię Ludową w Ujhely. Lokalne wiadomości z pierwszej połowy XX wieku są pełne wiadomości o charytatywnej pracy hrabiego i hrabiny.

Hrabina założyła własny sad owocowy na swojej posiadłości, który był dla niej zarówno działalnością gospodarczą, jak i misyjną. Przed wojną napisała książkę zatytułowaną „Sadzenie i pielęgnacja drzewek owocowych”, która została opublikowana w trzech kolejnych edycjach między dwiema wojnami światowymi. Dzięki jej działalności w latach 30. w każdej wsi Zemplen powstały szkoły sadzenia drzew, zaangażowane w realizację programu sadownictwa Ministerstwa Rolnictwa, została wybrana na honorowego prezesa Narodowego Towarzystwa Sadowniczego.

Jej mąż był jednym z najpopularniejszych magnatów całego terenu, którego działalność charytatywna i filantropijna była dobrze znana, a w jego domu stworzył małe muzeum  wartościami regionu. Był także pierwszorzędnym rzemieślnikiem, a także zaprojektował i przygotował wyposażenie swojego salonu i gabinetu. Od 1921 roku hrabia z własnych pieniędzy finansował wykopaliska na wzgórzu Dereszla i starał się przenosić każdy kamień, aby nie dopuścić do wywiezienia znalezionych skarbów za granicę. Aż do śmierci w 1936 roku odgrywał ważną rolę w życiu publicznym powiatu.

Zamek hrabiowski po II wojnie światowej został przekształcony w dom socjalny i chociaż według lokalnych legend hrabina była jego rezydentką, do czasu przyjęcia jej przez byłego lokaja, wiadomo że hrabina nie przeżyła okresu nacjonalizacji wraz ze śmiercią w 1945 roku.